Over je alleen voelen op een meerdaagse cursus over verbinding

Eén van de belangrijkste lessen die ik leerde tijdens de 9-daagse non-violent communication cursus in Slovenië, leerde ik meteen op dag 1. Dit schreef ik erover in m'n dagboek:

"Ik had veel zin in deze cursus, maar deze dag was ik eigenlijk voor heel-erg-moe. Ik maakte geen goede nacht in de nachttrein, ik moet erg wennen aan de 50 (!) nieuwe mensen. Tel daar het intensieve programma bovenop en ik ben knock-out.

Bij zo’n training leer je hoe je écht kunt luisteren en hoe je niet zomaar over je eigen of andermans gevoelens heen walst. Non-violent Communication (of verbindende communicatie) draait om het contact onder de woorden: Wat leeft er echt in jou? Wat heb je nodig? En hoe kun je dat uitspreken zónder dat het verwijtend of vaag wordt?

Maar goed, op dag 1 had ik vooral slaap nodig.

Toch kreeg ik die dag minstens 10 keer de vraag: “Hoe gaat het met je?”
Want ja, op zo’n cursus lopen allemaal mensen rond die goedbedoeld en empathisch willen connecten.

En eerlijk gezegd had ik helemaal geen zin in om te vertellen hoe het echt met me ging.
Bij de eerste die het vroeg, barstte ik meteen in huilen uit.

Ik miste mijn vriend. Ik was hopeloos op zoek naar iemand die écht naar me wilde luisteren.
Maar steeds als iemand dat probeerde, dacht ik achteraf:

Laat maar. Iedereen is toch met zichzelf bezig. Niemand begrijpt me.

Aan het eind van de dag zaten we in kleine groepjes. We deelden hoe onze dag was geweest. De anderen luisterden – zonder advies, zonder oordeel – en probeerden terug te geven welke gevoelens en behoeften ze hoorden in je verhaal.

Iemand zei tegen mij:

“Hoor ik het goed dat je zo graag contact wilde maken – met anderen én met jezelf – maar dat dat gewoon niet lukte vandaag?”

Ik zei volmondig ja en voelde me opeens 10 kilo lichter. Ik was niet alleen het contact met anderen kwijt, maar ook met mezelf. Het was opeens heel logisch dat de connectie met anderen niet lukte.

Uitgeslapen aan het ontbijt, zag de wereld er heel anders uit

Dit was en is nog steeds één van de grootste lessen die ik meeneem uit de Non-violent communication 9-daagse:

De plek van waaruit ik connectie maak met anderen, is dezelfde plek van waaruit ik connectie maak met mezelf.

En inderdaad, nadat ik de volgende dag uitgeslapen aan het ontbijt zat, kon ik opeens wel de verbinding aangaan met andere mensen.

Een paar weken later...

Ik heb nog steeds momenten dat ik me alleen voel en afgesloten van iedereen. Het verschil is dat ik nu niet meer denk dat dit blijvend is. Ik weet nu dat ik op zulke momenten graag de verbinding aan wil gaan met andere mensen, maar dat het gewoonweg niet lukt omdat ik eerst weer de verbinding moet aangaan met mezelf.