Hoe ga je verder wanneer het niet meer te ontkennen valt dat het leven heel kwetsbaar is?
Ik hoop dat het goed met je gaat 🌼 Deze keer schrijf ik je tussen de olijfbomen op ons land in Spanje. De dikke labrador van de buren ligt onder de tafel en mijn vriend is aan het snoeien. Pak een kop thee🍵 en zoek een fijn plekje, dan gaan we meteen de diepte in.
Deze tweede Slakkenpost gaat namelijk over de vraag:
Hoe ga je verder wanneer het niet meer te ontkennen valt dat het leven heel kwetsbaar is?
Zoals je misschien weet, werd mijn vader heel ziek. Ook voor die tijd, deed ik mijn best om stil te staan bij de eindigheid van het leven. Niet om mezelf angst aan te praten, maar als manier om dankbaar te zijn. Veel van de mensen van wie ik hou zijn er nog. Vaak denk ik aan die scènes in films waarin iemand op zijn sterfbed ligt en zegt: “Hadden we nog maar even.” Dan denk ik: dat even is nu.
Toch is zo’n gedachte heel anders dan de werkelijkheid. Niks had me kunnen voorbereiden op de plotselinge, heel echte bedreiging van het leven van mijn vader.
Blijkbaar klopt wat Kahlil Gibran schrijft in De Profeet:
“And ever has it been that love knows not its own depth until the hour of separation.”
Of, om het moderner te zeggen met Passenger:
“You only know you love her when you let her go.”
Nu mijn vader van alle slangen en apparaten af is, heb ik me nog nooit zo dankbaar gevoeld dat hij leeft. Hij is zelfs weer thuis. En terwijl het stof langzaam neerdaalt, kijken we om ons heen en merken we dat we allemaal veranderd zijn.
En dat roept nieuwe vragen op: hoe nu verder? Wat wil ik hiervan leren? Hoe houd ik mijn verwondering en dankbaarheid voor het leven vast?
Ik merk dat ik mezelf blijf herinneren: dit ís het leven. Niet straks. Niet later. Maar hier.
Aanhangers van de stoïcijnse filosofie herinnerden zichzelf hier ook aan door voorwerpen met doodssymbolen te dragen. Boeddhistische monnik Thich Nhat Hanh raadt zelfs aan om regelmatig te mediteren op je eigen sterfelijkheid. Niet om bang van te worden, maar juist om het leven intenser te beleven.
Daar begint het voor mij: bij die herinnering. Want zodra je jezelf eraan herinnert dat het leven kort is, wordt het ineens zoveel logischer om naar dat innerlijke stemmetje te luisteren. Dat stemmetje dat heel goed weet wat goed voor je is – en wat niet. Vanuit daar wordt het ook makkelijker om minder te leven naar de verwachtingen van anderen, en meer te kiezen voor wat jij echt wilt.
Want laten we eerlijk zijn: het duurt niet lang en dan zijn we allemaal dood. Hoe bijzonder is het dan dat we op dit moment leven?
Oké, ik hoop dat je niet angstig bent geworden van dit misschien wat zware onderwerp, maar juist iets van de lichtheid hebt gevoeld die ik ervaar bij het schrijven van deze brief.
Ik ben benieuwd wat dit stuk met jou doet. En om te horen wat jouw manier is om om te gaan met de kortheid van het leven. Schrijf me vooral terug door te mailen naar hoi@melaniekamping.nl.
Liefs,
Mélanie Kamping
Samen vertragen is leuker en makkelijker. Daarom organiseer ik binnenkort het groepsprogramma ‘Durven Vertragen‘
Daarin gaan we samen met kleine gewoontes ons leven vertragen. Om toe te werken naar een leven met meer rust, plezier en verbinding.
