Over niks doen (en hoe moeilijk dat eigenlijk is)
Onze hond Luna is er heel goed in
Hey,
Ga in je favoriete stoel zitten, pak een kop thee om deze derde Slakkenpost even in alle rust te lezen 🍵 Deze brief gaat namelijk over niks doen. En over hoe ontzettend moeilijk dat eigenlijk is.
De afgelopen tijd was vol. Ik deed een kookcursus in Italië, was een paar dagen in Nederland. En bij terugkomst in Spanje kwamen mijn schoonouders een weekje op bezoek.
Ik wist dat de drukte eraan zat te komen, dus ik probeerde me voor te bereiden. Niet alleen praktisch — vliegtuigen halen, dingen goed regelen — maar ook innerlijk. Zorgen dat er genoeg rust is, zodat ik blijf genieten van wat ik aan het doen ben. Toch merkte ik, toen ik terugkwam in Spanje, dat ik me moe en overprikkeld voelde.
Nou gebeurt het vaker dat ik me in zo’n staat bevind dat ik van gekkigheid even niet weet wat ik moet doen om me beter te voelen. Elke keer weer denk ik dan aan een verhaal, verteld door David Wagoner over een jonge Amerikaanse indiaan die aan een oudere lid van de stam vraagt: "Wat moet ik doen als ik verdwaald ben in het bos?"
De ouder zegt:
“Sta stil. De bomen voor je en de struiken naast je
zijn niet verloren. Waar je ook bent, heet Hier,
en je moet het behandelen als een machtige vreemdeling,
moet toestemming vragen om het te kennen en gekend te worden.
Het bos ademt. Luister. Het antwoordt:
Ik heb deze plek om je heen gemaakt.
Als je het verlaat, kun je terugkomen door Hier te zeggen.
Geen twee bomen zijn hetzelfde voor Raaf.
Geen twee takken zijn hetzelfde voor Winterkoning.
Als wat een boom of een struik doet je ontgaat,
ben je zeker verloren. Sta stil. Het bos weet
waar je bent. Je moet het je laten vinden.”
Stilstaan en echt niks doen, vergt moed. Want het maakt van alles los. Onrust, schuldgevoelens, ongemak, verwijten naar jezelf, verveling. Zorgen over of je wel genoeg bent als je niets doet.
Het gaat ook over loslaten en vertrouwen dat vanuit de stilstand vanzelf iets nieuws ontstaat. Iets wat je echt doet omdat je dat wil doen, omdat het je plezier geeft en niet omdat je denkt dat je dat zou moeten doen. Ik denk dat de wereld dat nodig heeft.
We zijn immers human beings en geen human doings. Dus als je deze week merkt dat je onrustig bent en dat je hoofd alweer op zoek is naar afleiding: probeer even te blijven zitten. Het ongemak aan te kijken en tegen jezelf te zeggen ‘ik kan best een beetje ongemak verdragen, laat me even wachten en kijken wat er ontstaat.’
En omdat ik weet dat ‘niks doen’ eigenlijk een levenskunst is die we allemaal mogen leren, maakte ik een A4 met hulpmiddelen om te oefenen met vertragen. Die download je hier.
Ik hoor heel graag wat deze brief met je doet. En wat jouw manier is van stilstaan, niks doen en jezelf weer terugvinden.
Je kunt me terugschrijven door te mailen naar hoi@melaniekamping.nl
Liefs,
Mélanie
Wil je verhalen op de deurmat die je even doet stilstaan? Schrijf je in voor Slakkenpost!
Bepaal hoe veel brieven je wil ontvangen via deze link. Je betaalt €4 voor de postbode, het verhaal is gratis.
Ontvang verhalen zoals hierboven maar dan als echte brieven op dik papier, met een mooie illustratie, een week voordat ze online staan.
Je gaat op je luie stoel zitten, leest het verhaal zonder afleidingen + wat het liefst met nog wat mijmertijd daarna.
